Beste lezers,

Op de nachtboot naar het Noorse Egersund krijg ik voor het eerst het gevoel niet de enige te zijn in mijn soort. Zo maak ik kennis met lotgenoten, gaande van een Kopenhaagse vrouw die al zowat de hele wereld verkend heeft, tot een Duitse student die zich wil wagen aan de wielerklassieker Trondheim – Oslo en vraagt of ik niet mee wil (meer hierover later).
Na een "bewogen nacht" in een binnenkajuit van de Fjord Line ferry fiets ik de volgende morgen verder met een Noorse man die toevallig woont waar ik van plan was te picknicken. Hij nodigt mij uit voor een uitgebreide maaltijd in zijn, overigens heel gezellige, woonst. Enkele kiekjes moeten de ontmoeting vereeuwigen en we nemen afscheid met de woorden: "Once we will cycle together to Santiago de Compostela (from Belgium, please!)"

Terug in mijn dooie uppie gaat het tempo al snel weer de hoogte in. Bergop uit het zadel, recht op de trappers en eens boven als de zotste onder de coureurs in de afdaling plat gaan. Zo raas ik, tijdens één van die snelle afdalingen een "leuke meid" voorbij en beperk ik me tot een vluchtige alledaagse begroeting. Gelukkig moet ik eventjes verderop wachten op de overzetboot, anders had ik nooit kennis gemaakt met de Duits-Ierse Anni! Voor alle duidelijkheid wil ik er even bijzeggen dat Anni eigenlijk uit Duitsland komt, maar zich wel 90% Ierse voelt na een verblijf van 1 jaar in Cork.

3 uur en 25 kilometer verder komen we samen aan in Jorpeland waar we onze tentjes opslaan aan de voet van de alom bekende "Preikestolen", een 607 m hoge loodrechte rotswand die torenhoog boven het Lysefjort uitsteekt.
De volgende morgen vatten we onze regenachtige klim naar de top aan. Mist en regen beperken het zicht maar geven de wandeling toch wel een mysterieus tintje en dat bevalt ons wel. Eens boven staren we naar beneden, maar moeten het stellen met een zicht van amper enkele metertjes.
Terug op de camping doen we ons tegoed aan de Noorse Fiskebollen! Zo moeilijk is Noors nu ook weer niet: zoals het woord zelf zegt zijn dit bollen vis, Jammie!
De volgende morgen nemen we afscheid, met een afspraak in Bergen als troost. En zo fiets ik goedgeluimd als altijd de fjorden in, iets waar ik al lang naar uitkeek. De tijd verstrijkt, de afstand lengt, maar aan stoppen denk ik niet. Dit is dan ook de geboorte van mijn eerste Scandinavische midzomernachtrit! En het zal hier niet bij blijven! Wordt vervolgd!