De lokroep van het zuiden klinkt ook tot hier in het hoge noorden. De Noren die ik op mijn fjordentocht ontmoette fronsten hun wenkbrauwen toen ik mijn plannen om naar de poolcirkel te reizen uit de doeken deed. Niemand hier gaat blijkbaar noordelijker dan zijn eigen woonplaats. "Er rest alleen uitgestrektheid, eentonigheid en eenzaamheid in het noorden" zo luidt het verdict keer op keer. "En dan die insecten!". Misschien wordt het tijd dat ik luister naar wat goede raad en mijn tocht aanpas. De Kerstman in Lapland is waarschijnlijk zoals vele Scandinaviërs naar zijn zomerhuisje vertrokken en bovendien ben ik uitgenodigd bij de Finse familie Jokinen. Dankzij hun vriendelijke dochter Anita Pesonen – een Finse collega van papa – bieden de ouders van Anita mij haar leegstaand kamertje met gespreid bedje aan in Helsinki.

Een 12 uur durende, lawaaierige en slapeloze boottocht brengt me vanuit Stockholm over de Botnische Golf naar dit "land van de duizend meren". Ongeveer 188.OOO zijn er en dat maakt Finland meteen tot het land met het hoogste aantal meren ter wereld. Finnen breken wel meerdere records – zo blijkt dat zij ook het wereldrecord bibliotheekgebruik op hun naam kunnen schrijven. En om het helemaal gek te doen lijken, ben ik zeker dat niemand me gelooft als ik vertel dat niets minder dan de tango bij de ingetogen Finnen enkele zeer gevoelige snaren raakt! Finse kwatongen beweren zelfs dat de Argentijnen de tango van hen hebben geleerd!

In Turku, een belangrijke havenstad én de oudste stad van Finland, begint mijn 170 km lange vlakke rit - dat dacht ik toch - naar Helsinki. Maar in dit oeroude landbouwgebied waar akkers, bossen en verspreid liggende meren elkaar afwisselen, zorgen het heuvelachtig parcours, felle tegenwind en de aanhoudende regen ervoor dat ik na 107 km mijn tocht moet staken. Doodop zoek ik mijn slaapzak op. Het lawaai van voorbijrazende vrachtverkeer kan me gelukkig niet beletten wat verloren nachtrust in te halen, trouwens, morgen slaap ik toch in een echt bed! Een ongekende luxe in deze tijden van ontbering!

In Helsinki aangekomen blijkt het niet zo eenvoudig het juiste adres te vinden. Gelukkig zijn de Finnen behulpzaam zodat ik na een ommetje via het postkantoor en een telefoontje naar de dienst inlichtingen een uurtje later toch voor de deur van mijn Fins gastgezin sta. Zoals het in Finland de gewoonte is trek ik meteen mijn schoenen uit, regel nummer één om op "goede voet" met de Finnen te staan. Ik maak kennis met de vriendelijke moeder van Anita, zij spreekt gelukkig wat Engels en dat is mooi meegenomen.

Na het eten trek ik nog eventjes de stad in. Zoals de andere Scandinavische hoofdsteden is ook Helsinki opvallend schoon en ruim met veel groen en omgeven door water.
Aan de kassa van de plaatselijke supermarkt koop ik mijn liter verse melk in klinkende euro. Geen koning op de keerzijde van de Finse euro maar een ranke vliegende zwaan als symbool voor de Finse natuur. Boodschappen doen is hier niet zo eenvoudig als in Noorwegen en Zweden. Het Fins is werkelijk onbegrijpelijk. Mijn verse frisse melk van daarnet kwakt met een plof in mijn bekertje: volle yoghurt! Voortaan hou ik me aan deze gouden tip: schudden voor gebruik, en je hoort meteen of er wel melk in zit!

Als ik terug ‘thuis’ kom hangen mijn kleren en slaapzak te wapperen in de wind – ze hadden blijkbaar een dringende wasbeurt nodig! Ik ben hier meteen "kind aan huis" en deze vriendelijke mensen doen er alles aan opdat ik mij thuis zou voelen. Na twee lekkere nachtjes onder de wol neem ik afscheid van de gastvrije familie Jokinen, al blijkt dit met vader Jokinen, die alleen Fins spreekt, een hele klus! Open maar eens een Fins woordenboek en je zal wel begrijpen wat ik bedoel.
Näkemiin!