|
Hallo,
Ik bekijk de planning die ik thuis heb opgemaakt en stel vast
dat ik een serieus ommetje aan het doen ben. Tja, ik reis
nu eenmaal graag een beetje op het gevoel en volg ook de raad
van de weergoden op, dus een wijziging zit er soms in. Tsjechië,
bijvoorbeeld, stond helemaal niet op de agenda en ook nu weer
ben ik op weg naar andere horizonten. Geeft niet, die nemen
we er gewoon even bij!
Zo, ik verlaat Praag, nietsvermoedend over de natuurramp
die deze betoverende stad nog zou teisteren. Zuid-Bohemen
heeft nog enkele mooie plekjes in petto zoals Ceske Budejovice
en Cesky Krumlov. Het zijn karaktervolle dorpjes met Beierse
en Oostenrijkse invloeden gemengd met plaatselijke stijlen.
Cesky Krumlov is een klein juweeltje: een middeleeuws stadje
met een bijna ongewijzigd uitzicht sinds de 18de eeuw.
Tsjechië mag dan wel mooi zijn, zeker het gebied rond
Chesky Krumlov, maar ik wil bergen zien of, beter gezegd,
beklimmen.
Aan vakantie ben ik sowieso toe, ja echt waar, dus waarmee
kan ik me beter verwennen dan met een verblijf in Oostenrijk,
mijn pleisterplekje sinds mijn kleuterjaren. Voor mijn lievelingsterritorium,
het hooggebergte, maak ik graag tijd, en ik kijk niet op een
bergje meer of minder.
Vanaf Praag al leef ik één met de natuur. Vrij
kamperen, me wassen in de rivier, ja dat is voor mij de max!
In drie dagen, dus aan ongeveer 165 km per dag, wil ik naar
de Grossglockner, de hoogste berg van Oostenrijk. En dat zal
ik voelen in de benen!
Eens de Oostenrijkse grens over ben ik terug in de Europese
Unie, waar me, na mijn tocht door Centraal Europa van de laatste
weken, meteen de welvaart opvalt. Reispas weg en de bekende
euro wordt weer bovengehaald: ‘k voel het, ‘k ben
bijna thuis.
Na de oversteek van de Donau in Linz gaat het via het meer
van Gmunden door het gekende Oostenrijkse Salzkammergut. De
bergen beginnen zich stilaan prijs te geven.
Als ik de vierde dag wakker word aan de voet van de alom bekende
Grossglockner Hochalpenstrasse, sta ik voor een helse tocht.
Geef me een ‘koersfietske’ en ik doe de beklimming
10 keer (nu ja, ik mag eens overdrijven hé), maar met
een 52 kg zware trekkersfiets, is het toch een hele klus.
Het is warm, zelfs boven op de top, én lastig, maar
ik volg de meeste wielertoeristen op de voet. Gelukkig zitten
ook vandaag weer de benen goed zodat ik 2 en een half uur
later, samen met nog enkele fietsfanaten boven geniet van
een adembenemend uitzicht.
En nu ik toch aan het overdrijven ben, zoals de meeste wielrenners
dat kunnen, dan kan ik de beklimming van de Grossglockner
samenvatten met de gevleugelde woorden: bloed, zweet en tranen?
…………
Och, niets van aan! ………… En als je me
niet gelooft, dan is de Grossglockner misschien een tip voor
je volgende vakantie? Begin maar alvast te oefenen.
Auf Wiedersehen!
|
|
