Grüss Gott!
Het is de laatste week van juli en als scoutsleider in hart
en nieren, voel ik de "kampkriebels". Mijn kleine
mannen - de kapoentjes van de Lubbeekse scouts - gaan 7 dagen
lang op kamp in St.Niklaas dus ben ik solidair (al 5 maand
touwens!) en sla in diezelfde periode mijn tentje op in Lienz,
de Oost-Tiroolse hoofdstad. Een week lang elke dag fietsen
en bergbeklimmen en tegen de avond nog eventjes genieten aan
het zwembad samen met mijn kampeergenoten, t Is dus
weer van dat!
Een kajaktocht op de Gail, samen met mijn Duitse buren Matthias,
Silke en Tobias, dat lijkt me wel wat. Toegegeven, na 3 seconden
te water heb ik reeds kennis gemaakt had met de natte ondergrond,
maar het is toch een fantastische belevenis. Achteraf kruip
ik samen met mijn leraar Matthias in een dubbelboot klaar
voor een tocht op één van de mooiste waters
van de Alpen. Gewoon záááálig
Wie in Oostenrijk thuis is zal zich vlug op bekend terrein
voelen als je mijn dagtochten van de laatste dagen bekijkt:
ik verken de eeuwige sneeuw en de gletsjer van Grossvenediger
in het Virgental, en geniet van de klim naar het Scharech
panorama en de Molltalergletsjer.
Na het zwoegen bergop komt - gelukkig - telkens bergaf en
dat is natuurlijk eens zo leuk als er haarspeldbochten zijn.
"Losgehen" zoals de Oostenrijkers zeggen.
Het thuisfront is mij nog niet vergeten dus wacht er mij
weer een bezoekje! Deze keer komt mijn broer Robin samen met
onze vriend Björn een eindje meefietsen. Afspraak in
Salonta, een provinciestadje in West-Roemenië.
Das nog niet zo direct in de buurt en daarom spring
ik op mijn tweewielertje richting Karinthië en Hongarije.
Onderweg ga ik nog even de grens met Slovenië over voor
een blitzbezoekje. In Slovenië denk ik met
veel plezier terug aan een scoutskamp van enkele jaren geleden:
wat hebben we toen lol gehad! Vooral het "dive"-en,
duiken dus, in de Soca rivier was super. Ik hou het deze keer
wat rustiger, k ben dan ook al ondertussen een paar
jaartjes wijzer geworden!
Na het hooggebergte van de voorbije dagen is Hongarije natuurlijk
maar een peulenschil. De taal daarentegen is andere koek:
aartsmoeilijk!
De prijzen in de buitenlandse grootwarenhuizen, die hier als
paddestoelen uit de grond rijzen, zijn navenant. Voor koopjes
moet je er duidelijk niet zijn.
Zorgeloos en rustig reizen kan je wel in Hongarije. Nergens
zijn er grote hoogteverschillen te overbruggen en het wordt
helemaal biljartplat als ik de laaglanden van Hongarije bereik:
de poesta, een eindeloze uitgestrektheid die wel tot de verbeelding
spreekt. Wedden dat ik, als ik goed kijk, in de verte mijn
broer al zie staan!
De Roemeense grens komt eindelijk in zicht. Mijn broer Robin
en onze vriend Björn wilden mij verrassen door de Roemeense
grens reeds over te steken en mij op te wachten aan de Hongaarse
grensovergang. Bij eventuele problemen zou Robin, die deze
streek als zijn broekzak kent, dan kunnen helpen. Mijn ervaring
met Oost-Europese diplomatieke aangelegenheden hebben ze blijkbaar
onderschat want net op het moment dat Robin de stempel in
zijn paspoort krijgt om Roemenië te verlaten, steek ik
nietsvermoedend aan de andere kant van het loket al de Roemeense
grens over. Van timing gesproken. Daar staan we
alle twee in een ander land, het mekaar in de armen vliegen
wordt dus nog even uitgesteld. Maar het is er niet minder
hartelijk om!
Dag!
|