15 km verder wacht nog meer volk mij op in het
grensstadje Salonta. Hier woont Irina, de moeder van Robin’s
vriendin Adriana en de rest van de familie Magureanu. Toen zij
hoorden over mijn tocht werden de troeven van Roemenië
meteen bovengehaald: de Karpaten, de Zwarte Zee en zo veel meer.
Ik moest en zou de Roemeense gastvrijheid eer aan doen door
hen een bezoekje te brengen. Voor mij en Björn wordt dit
een eerste kennismaking, mijn broer Robin daarentegen is hier
al wel duidelijk kind aan huis.
Een bed, lekker eten, mijn broer en Björn die Vlaams spreken,
meer moet ik niet hebben. Even ontspannen na al die afstanden,
dat mag wel. ’s Avonds, tussen pot en pint, gooien we elk
om beurt wat straffe verhalen op tafel. En, voor de Leuvenaars
én andere Belgen natuurlijk, heeft Roemenie nog een grote
troef: Stella is er het bekendste buitenlandse bier!
Na twee nachten neem ik met dank afscheid van mijn ‘familie’
en verlaat ik samen met Björn en Robin Salonta, richting
Karpaten. Dat een goede landkaart onontbeerlijk is blijkt
als Robin ons, bij gebrek aan een fatsoenlijk exemplaar, de
hele dag op onverharde wegen vol putten doet rijden. Niet
te doen! Maar, het positieve is dan weer dat we anders nooit
die rustige authentieke dorpen met paard en kar en ongelofelijk
veel ganzen te zien hadden gekregen.
Terwijl wij nog genieten van mooi weer krijgt Praag ondertussen
de volle lading over zich heen. Oost-Europa in de ban van
de overstromingen, Roemenië krijgt dus van hetzelfde
laken een broek - of beter gezegd van dezelfde zondvloed,
meerder wolkbreuken.
Na 70km moeten Björn en ik onze fietstocht staken. Het
water valt met bakken uit de hemel. Gelukkig is de camionette
een welgekomen schuilplaats. Wat nu gedaan? Dit weer is niet
meer normaal. We besluiten om met de camionette de bergen
in te trekken. Ik krijg het wel even moeilijk, want dit is
tegen mijn principes! Mijn Koga en ik verplaatsen ons zonder
dat ik op de trappers duw. Maar als we ter hoogte van Sibiu,
een stad midden in de Karpaten, de eerste overstromingen zien,
ben ik blij dat ik niet meer aan het fietsen ben. Het zou
te gevaarlijk zijn hierin door te ploeteren, laat staan je
tentje op te slaan.
De overstromingen teisteren het gebied minstens nog enkele
dagen. Als echte volksverhuizers trekken we verder, richting
Zwarte Zee, waar het hopelijk wat betert.
Onderweg brengen we nog een snel bezoek aan Boekarest, waar
het tweede grootste gebouw ter wereld ons fascineert. Ceauscescu
liet het voor de revolutie van 1989 bouwen en noemde het cynisch
genoeg 'casa poporului' wat zoveel wil zeggen als 'huis van
het volk'. Dat het Roemeense volk erg geleden heeft onder
het dictatoriaal regime en er niet wil aan herinnerd worden
is duidelijk. Het immense gebouw bijvoorbeeld wordt niet verlicht
en een Roemeen zal het ook niet snel bezoeken.
Over het algemeen is de armoede in Roemenië zichtbaar
aanwezig. Wellicht verklaart de armoede ook waarom er ’s
nachts zoveel voetgangers door de regen langs de weg lopen.
Vertrekken ze bij gebrek aan een wagen of trein reeds naar
het werk? Rondtrekken in Roemenië wekt veel vragen op.
Interessant, is het niet?
De natuur daarentegen laat al haar rijkdom zien. De prachtige
Karpaten, de Donau delta en de mooie Zwarte Zee, Roemenië
verbaast mij wel.
Björn en Robin hebben nog 3 dagen vakantie die ze dan
ook met mij doorbrengen op een pas geopende en goed voorziene
camping in Vama Veche, aan de Zwarte Zee. Opnieuw staat mijn
fiets op stal, maar bewegen doe ik wel. De Zwarte Zee is helemaal
niet zout en bovendien lekker warm. Veel jonge mensen in Vama
Veche en een toffe sfeer, ik waan me volledig aan een Spaanse
costa. Met dit verschil dat we 's avonds met z’n drieën
genieten van een versgebakken pizza en een lekker flesje Roemeense
streekwijn voor nog geen 8 euro! Dit is pas vakantie, ook
voor de portemonnee!
Een beetje onwennig stap ik na deze kleine week weer op mijn
fiets. Björn en Robin vertrekken naar België en
ik, ik fiets nog welgeteld 2 km in Roemenië. Nu staat
Bulgarije op het menu…
Tot later!
|
|
