Zdraveyte,

Mijn eerste dagtocht in Bulgarije zit er bijna op. Net op het moment dat ik besluit uit te kijken naar een overnachtingplaats barst een hitteonweer in al zijn hevigheid los. Bijna overweeg ik de natte tent te laten voor wat ze is en droogte te zoeken in het eenvoudig hotelletje dat ik meen te zien in de verte. Wat later moet ik evenwel, doorweekt en doodmoe, ontgoocheld vaststellen dat het gebouw enkel een restaurant blijkt te zijn. Er zit niets anders op dan terug te fietsen in de hoop toch nog een camping te vinden.
Ook Christian, een Bulgaar die in Sofia woont is op zoek naar een slaapplaats. De arme sukkel is blijkbaar nog niet zo lang van huis als ik en is blij met mijn gezelschap én mijn op ervaring gesteunde goede raad!

‘s Anderendaags broeit de dag weer in al zijn hitte. Gelukkig is het maar 60 km fietsen naar mijn volgende stopplaats: Sunny Beach. Ja hoor, ook dit is Bulgarije en dan nog wel de grootste badplaats die ze rijk is. Zoals de naam al doet vermoeden stikt het hier van de Neckermannen en de Club Meds, niet bepaald mijn doelpubliek al kan het prijskaartje er ook voor iets tussen zitten!

Een paar dagen aan de Zwarte Zee zijn voor mij de gedroomde gelegenheid voor een plons in het verfrissende water. Aan de waterlijn observeren enkele kijklustigen een grote kwal die zich onder de pier schuilhoudt. Hij (of zij!) is zo dik als een strandbal en bijna 1 meter lang, vol gemene en vieze tentakels! Ik duik van de 3 meter hoge pier, help een Duitse jongen terug op zijn luchtmatras en zwem vlug de andere kant op. Pech natuurlijk want dit blijkt verboden gebied voor zwemmers. Verstrooid als ik ben zwem ik terug naar de pier om zo via de palen naar boven te gaan…… maar dat is zonder het handtastelijke beestje gerekend! Met een enorme zuigkracht grijpt de kwal mij in de nek, hals, borst en rechter bovenarm. Eventjes, maar blijkbaar genoeg om mij weg te jagen!

Een spuit en een voorraad zalfjes moet het ongemak verhelpen. Wat een meevaller denk ik dat ik in zo’n druk bezochte badplaats ben en meteen kan geholpen worden door de dokter. Ook een koude douche blijkt een afdoende remedie. Een telefoontje en e-mailtje naar huis plus wat lekker eten zijn nog een extra pleister op de wonde!
‘s Anderendaags is het euvel zo goed als verholpen en plan ik voor de volgende dag terug een grote etappe, landinwaarts deze keer.

"Bulgaars is een Zuid-Slavische taal en deelt het Cyrillisch alfabet met Russisch, Servisch en Macedonisch" vertelt mijn reisgids maar dat de taal daardoor ook onleesbaar is wordt er niet bij verteld. Da’s vooral tof bij het kaartlezen en de weg vragen: Babylonische spraakverwarringen gegarandeerd!

Wat de conditie betreft word ik als maar meer een diesel. Zo geraak ik de eerste drie uren niet vooruit maar de laatste kilometers ben ik niet te stuiten.
Na 187 km kom ik aan in de buitenwijken van een grote industriestad. De avond valt en ik ben doodop. Aan een benzinestation doe ik mijn verhaal en de mensen waarschuwen mij dat ik voor een overnachting hier in de buurt echt niet moet zijn. Omdat het ondertussen al pikdonker is en die Bulgaren meer schrik hebben van mij dan ik van hen is een toevallige voorbijganger zo behulpzaam om mij veilig tot op de camping in Plovdiv te brengen. Ik trakteer de man op een pintje en kruip daarna vlug onder de wol want morgen wacht mij opnieuw een kuier- en genieten dag, deze keer in Plovdiv, hartje Bulgarije.
De stad is gelegen op belangrijke handelsroutes, van Klein Azië naar Europa en van Centraal Azië naar Griekenland. De vele Romeinse en Turkse overblijfselen zijn hiervan de stille getuigen.

Alleen reizen wekt verwondering op in Bulgarije dat een zeer familiegericht land is. Verkeersregels worden hier vaak aan de laars gelapt. Een onuitgesproken regel is wel dat de voorrang verleend wordt aan het recentste en meest blinkende model, maar ik betwijfel of dit ook voor fietsen het geval is!
Onderweg zijn betekent ook interessante mensen ontmoeten, zoals Peter en Karin, twee Nederlanders van rond de veertig, die hun geregeld "huisje–tuintje– beestje" leventje vaarwel hebben gezegd en eind mei op wereldreis zijn vertrokken. We kunnen het meteen goed met elkaar stellen, en praten honderduit over onze wedervaringen. Zij zijn op pad, niet voor 8 maanden maar, naar eigen zeggen, misschien wel tot het einde van hun leven. In Nederland hebben ze blijkbaar alle (materiële) bruggen achter hen verbrand en fietsen nu de wereld rond. Op de website 'http://dewereldbv.fol.nl' lees je meer over hun onderneming. Peter en Karin, het ga jullie goed en … doe de wereld de groeten van mij!……

Het grappigste beeld van de week is wel dat van de Bulgaarse boer met ezeltje. Het arme beestje, eerst verward door mijn hete adem in zijn nek, krijgt nu geduchte zweepslagen die hem aanmanen de achtervolging in te zetten.
Zijn overmoedig baasje onderneemt zelfs een verwoede poging om mij voorbij te steken!
Wie had ooit gedacht dat ik het nog tegen een ezel zou moeten opnemen?
Ia, ia, ia ……