Buongiorno,
Nog één nachtje slapen en ik word opnieuw met een bezoekje verwend. ’t Is niet te geloven maar overal in Europa weet het thuisfront me te vinden, maar bezwaar heb ik er echt niet tegen hoor! Op tijd en stond wat huisgenoten over de vloer (in mijn geval tentzeil) krijgen doet altijd deugd.

We hebben afgesproken in Bolzano, de hoofdstad van Alto Adige ook wel Süd Tirol genoemd. Deze Noord Italiaanse provincie, waar zowel Duits als Italiaans gesproken wordt, doet erg Oostenrijks aan. Dat kan ook niet anders want voor de 1ste wereldoorlog was dit nog Oostenrijks grondgebied.
Aangezien de omgeving vooral uitnodigt tot klimpartijtjes en bergpassen overwinnen is onze mama thuisgebleven, maar papa en Robin nemen graag haar plaats in!
Jongere broer Jens, heeft pech: op 1 september luidt voor hem de schoolbel! De uitnodiging om mij te bezoeken in Oostenrijk in juli had papa afgeslagen in verband met de overstromingen in Europa maar deze keer komt hij er niet onderuit. Hij is helemaal in zijn nopjes en neemt met plezier zijn laatste week vakantie op.
Ook broer Robin, pas terug uit Roemenië, is er weer als de kippen bij om een reisje mee te pikken. Zo lang is het nog niet geleden dat we elkaar gezien hebben: amper een 3-tal weken!

In Bolzano heb ik al enkele dagen mijn tentje heb opgeslaan. Vol ongeduld wacht ik aan de ingang van de camping. Het weerzien doet deugd en wij doorprikken meteen de mythe als zouden enkel vrouwen kletskousen zijn. Ons drietal moet er echt niet voor onder doen!
We duimen voor een weekje zon maar de eerste nacht hebben we al meteen prijs. Een hevig onweer trekt over onze camping, begeleid door een ware vloedgolf. De halve camping slaat in zijn pyjama het schouwspel gade, gealarmeerd door de grote hoeveelheid hemelwater maar onze papa is helemaal niet wakker te krijgen!
‘s Morgens is de aanblik nog troostelozer, het lijkt wel of een verdwaalde rivier door onze voortent is gestroomd.

De ervaring met het noodweer indachtig besluiten we het zekere voor het onzekere te nemen en uit te kijken naar een kamer met ontbijt, de welbekende "Zimmer Frei".
In Dorf Tirol, een dorpje in de buurt van het bekende kuuroord Merano hebben wij 2 jaar geleden een prachtige week doorgebracht bij een fruitteler en zijn gezin. Hun huis staat te midden van hun boomgaard met tonnen appels die bijna plukklaar zijn. Waarom zouden we niet eens opnieuw ons oude vertrouwde stekje opzoeken? Zo gezegd, zo gedaan. Binnen de kortste keren zitten we in een aangename "Zimmer Frei", en ik geniet van de donsdeken, de lekker warme douche en het klaargemaakte ontbijt! Versgebakken broodjes en kakelverse eitjes en dat alles geserveerd aan een mooi gedekte tafel! Als de gastvrouw ziet welke hoeveelheid een Europafietser ‘s morgens kan verorberen zegt ze beleefd doch beslist dat ze tot haar spijt de prijs voor mijn ontbijt een beetje moet verhogen, kwestie van nog uit de kosten te komen! Oeps!

Papa heeft voor een aangename verrassing uit België gezorgd. Neen, geen pralines of vers gebak maar ……… hij heeft mijn racefiets meegebracht!
Geen ongelijke strijd dus om bergop te geraken. Ik moet wel even wennen op die racefiets na 17.000 km op een trekkersfiets mijn broek (en de rest!) te hebben versleten, is het rijcomfort deze keer enigszins anders.
De volgende dagen staan we elke dag klaar om er in te vliegen. Een fietsfanaat in hart en ziel, is onze papa vaak niet te stuiten, Niet te verwonderen dat ik de juiste ‘fiets’genen heb meegekregen.
Mijn favoriete streek in Europa heeft altijd wel een verrassing in petto. We wisselen onze dagen af met trekken en fietstochten. De wandeling op de Seiser Alm spreekt precies die spieren aan die nodig zijn voor het klimmen en klauteren. Na al die maanden fietsen zijn die een beetje in de vergeethoek geraakt en ze protesteren dan ook heftig.

Vaders en moeders zijn al eeuwenoud bezorgd om de goede eetgewoontes van hun kroost, en ook mijn vader maakt daarop geen uitzondering. In 7 dagen tijd wil hij mijn suikerspiegel weer op pijl brengen, zodat ik klaar sta voor de rest van mijn "Alpenuitdaging". Ik word overspoeld met vitamientjes en koolhydraten, goede raad en zitvlakzalfjes. Ik laat het mij allemaal welgevallen en geniet van de aandacht want binnen een paar dagen wachten mij nog het merendeel van de 50 Alpencols die ik wil overwinnen en om dat tot een goed einde te brengen moet je wel wat in je mars hebben!
Arrivederci!