Hallo,
Dat in oktober zo goed als alle Franse campings reeds gesloten zijn zal ik wel geweten hebben. Het is daarom niet echt gemakkelijk om een weekje vooruit te plannen. Van één iets ben ik praktisch zeker en dat is dat m’n goede vriend Pieter weer eens z’n moto het buitenland injaagt om mij op te zoeken. We hebben afgesproken aan het eind van de week op Camping International du Sierroz in Aix-les-Bains. Met amper 320 km voor de boeg heb ik ruimschoots de tijd om daar te geraken, maar het telkens verhuizen van de ene plaats na de andere wordt ik toch wel stilaan beu. Ik verkies daarom de korte pijn en snel in 2 dagen in noordelijke richting via Grenoble naar Aix-les-Bains, waar ik nog gerust enkele dagen kan wachten op de komst van Pieter.

Weeral eens mag ik van geluk spreken als blijkt dat ook deze camping uitgerust is met een televisiezaaltje. M’n fiets gaat op slot en ik leg me languit in de zetel voor mijn, ondertussen favoriete, Franse programma. De weergoden zijn blijkbaar weer eens slecht gezind want ook dit keer blijft niets of niemand gespaard van regen, wind en onweer.

Als ik de volgende morgen wakker word komt Pieter de camping binnengereden. Moe, maar vooral doorweekt, want ook hij kreeg afgelopen nacht af te rekenen met al wat uit de hemelsluizen neerdaalde. Zoals echte mannen dat doen trekken we er ons lekker niets van aan en maken ons eerste ritje samen op de moto, gewoon eventjes op en af naar het plaatselijke warenhuis. ’s Avonds brengen we eerst en vooral een bezoekje aan het casino, waarna Pieter me met zijn weliswaar magere winst, trakteert in het café aan de overkant.

Tijdens het weekend genieten we van prachtig herfstweer. Mijn Koga blijft dit keer gewoon op slot terwijl Pieters moto voorzien wordt van de nodige benzine en olie. We rijden van het ene stadje naar het andere en genieten van de prachtige bergwereld van de Haute Savoie. Genese, Annecy, Albertville en Chamonix; de hele streek moet er aan geloven. Een kleine bergwandeling zorgt voor een wat sportieve afwisseling in het luie leven der motards.

Het weekend zit er helaas weer op en Pieter keer terug richting België. Ook ik moet nu beginnen met de nog resterende dagen en kilometers af te tellen. Via Besançon, Nacy en Metz bereik ik de grens met Luxemburg, het laatste van mijn 25 Europese landen. Vlak voor de grens word ik nog eventjes door de Franse pers onderworpen aan een kort interview. Benieuwd hoe de Franse versie van mijn Europatocht-verhaal klinkt!

Voor vannacht is de sterrenhemel mijn nachtlampje en de beschutting van een bushokje mijn kamertje. Ik droom van pannenkoeken eten en van een avondje ‘Flikken’ kijken met de poes op m’n schoot!
Morgen wacht mij een gespreid bedje in de jeugdherberg in Namen (België, weet je wel!), meteen de eerste en enige jeugdherberg van m’n Europatocht.

Eindelijk komt de Belgische grens in zicht!
Yes, IK HEB HET GEHAALD !!!
Mijn eerste telefoontje is naar het thuisfront waar ik mijn aankomst op Belgische bodem aankondig door het vaderlands lied luidkeels door de telefoon te laten galmen! Met het idee dat geen enkel gesprek zo goedkoop is als een binnenlands gesprek, trakteer ik mezelf op een paar telefoontjes naar vrienden. Het doet deugd na al die tijd hun stem te horen!

Acht maand geleden begon ik aan een tocht vol vraagtekens, die ik één voor één van een antwoord heb voorzien. De cirkel is rond, de verhalen geschreven, de fiets en ik zijn aan rust toe. Warm en koud, méér steil dan vlak, véél ‘ups’ en weinig ‘downs’. Ik heb het allemaal beleefd en ik kan je verzekeren dat ons eigenste Europese continent, in al zijn verscheidenheid, …… de moeite waard is!

Ik hoop dat ik je een klein beetje heb kunnen laten meevoelen en genieten en ik wil je nogmaals hartelijk bedanken voor de steuntjes in de rug, de SMS-jes, de berichtjes en natuurlijk voor je interesse. Bedankt en tot ziens!

Ewan Torrekens, 26 oktober 2002.