Bij de beklimming van de 1880m. hoge Navacerrada wordt ik bewierookt door andere fietsers : « What you’re doing is amazing ! » roepen ze me toe als zij met hun pluimgewicht racefietsen en zonder één gram bagage dezelfde beklimming aanvatten. Boven staan ze me op te wachten en uit bewondering nemen ze hun hoed af (t.t.z. in dit geval hun fietshelm.)

In Segovia ontmoet ik op een camping Aron, een Amerikaans student uit San Francisco. Hij spreekt vloeiend Spaans maar was toch een beetje verkeerd ingelicht : hij dacht dat het in Spanje altijd minimum 25° was (geen tent nodig dus, dacht hij, en stak enkel een plastic zeiltje in zijn bagage). Als ik nu ook nog kleding bestemd voor spullenhulp aantrek dan blijven schooiers en gauwdieven zeker ook uit de buurt, dacht hij.
Zie hem daar staan, de sukkel : niet alleen staat hij ‘s avonds te bibberen in z’n T-shirt en shortje- , blijkt het dan nog, midden in de nacht te watergieten ook. Onder het motto « nodig een eenzame uit » - in dit geval een verkleumde Amerikaan – bied ik hem een slaapplaats aan in mijn héél ruime tent. Weer mijn goede scoutsdaad gedaan dus voor vandaag !

Een 10-tal bedevaartgangers, te voet op weg naar Santiago de Compostela kruisen mijn pad. Burgos en Logro‘o zijn de grote steden deze week ! Maar de hoofschotel voor mij is mijn oude liefde : het natuurreservaat. Ik voel mij onmiddellijk thuis in het « Parque Nacional de Ordesa » die de indrukwekkendste landschappen van de Spaanse Pyrenëeen herbergt : bergriviertjes, marmotten en adelaars, ze zijn er allemaal, al eeuwen lang. Schitterend weer is het als ik mijn tentje opsla : ik kan het niet laten om het thuisfront jaloers te maken en dank zij de wonderen der techniek vertel ik hen over de wonderen der natuur die mij hier opnieuw te beurt vallen !
Adios !