Beste lezers,

Het heeft even geduurd maar hier zijn we weer met een vervolg op de belevenissen van de Ewan. Zijn "vuelta" in Spanje is ondertussen afgewerkt maar hij raakt er nog niet over uitgepraat: resultaat is het volgend verslagje. Klik MEDIA voor de postkaartjes die deze week in de bus vielen.

SPAANSE COSTA'S (week 3: van 14 maart tot 27 maart)

Toen ik op 14 maart de Spaanse grens overstak (grenspost op een klif, 200m boven de Middellandse Zee) begon voor mij een tiendaagse van zon, zee, zand en hete temperaturen. Wat wil een mens nog meer dan opstaan met een stralende zon! Al gauw had ik mijzelf aangepast aan het leven ten zuiden ons grijze België. Dagelijks een kleine 100 km fietsen van baai naar baai om dan uiteindelijk neer te strijken op een van de vele verlaten stranden die Spanje in de maand maart nog kent. Eindelijk geen zorgen meer rond mijn hoofd zoals: Waar slaap ik vannacht? Heb ik wel genoeg eten gekocht? Is er een camping in de buurt?
Neen, gewoon zonnen tot een uur of zes ’s avonds en dan, na een ommetje via de plaatselijke supermercado, een gezellig plekje op een rustig strand zoeken. En dit elke dag opnieuw!

Vooral mijn tweedaags verblijf in Vinaros, waar ik op grootmoeders wijze in de watten werd gelegd (bedankt Bobonne en Bompa Torrekens!), had ervoor gezorgd dat ik er weer een week of 5 tegen kon. Maar het schone leventje kon niet blijven duren dus snelde ik in 3 dagen naar Granada en de Sierra Nevada want ik was tenslotte toch gekomen voor bloed, zweet en tranen, of niet soms?

MOUNTAIN REVENGE (week 4: 27 maart – 1 april)

Eens in Granada werd het weer met de dag slechter en slechter, maar de enorme besneeuwde top van 3491 m hoge Mulhacén riep mijn naam. Ik moest en zou die berg beklimmen, daar was ik van overtuigd! Toen ook de volgende dag het weer niet beterde besloot ik naar de Alpujarras te fietsen om daar te wachten op de komst van de familie De Smedt. Ook zaterdagmorgen was de zon ver te zoeken, maar toch kon ik het niet laten om in de dikke mist de Mulhacén te beklimmen. De eerste kilometers tot op een hoogte van ongeveer 2000 meter gingen vlot over een al dan niet geasfalteerde weg. Maar vanaf daar werd het pad alsmaar smaller en de sneeuwpassages alsmaar groter. Op een hoogte van 2860 moest ik mijn tocht staken omdat er door de sneeuwval van de afgelopen dagen geen doorkomen meer aan was. Ontgoocheld daalde ik af naar de camping waar ik mij troostte met de voedselvoorraad en het gezelschap van de familie De Smedt! (zie verhaal van Marianne in verslag 5). See you!

Zo, dat was Ewan. Ondertussen wordt er hier ijverig gewerkt aan volgende verhalen. Als je de juiste dagafstanden tot vorig weekend, 27 april, wilt volgen kan dit door te klikken op ROUTE.
En dan nog iets, op zondag 2 juni en maandag 3 juni gaan wij Ewan bezoeken in Nederland (omgeving Heerenveen – Friesland)! Ook een bezoekje aan de Koga Myata fabriek waar zijn super trekkersfiets vervaardigd werd staat op het programma. Wil je meer weten of wil je ook naar Nederland kijk dan later deze week op deze site voor meer inlichtingen.